Week 1: Straatfotografie in Amsterdam
De eerste week van de 7WPC challenge zit erop. Het was in het begin nog wel even wennen om weer met straatfotografie bezig te zijn. Gedachten als “Voelen zij zich wel comfortabel als ik foto’s van hun maak?” “Willen zij wel op de foto voor mij staan?” “Wat is het nut als ik hier foto’s van maak?” gingen door mijn hoofd. Het waren gedachten die gevoed werden door een onzekerheid om ongevraagd foto’s te maken in openbare ruimtes.
Straatfotografie: een duik in het onverwachte
Wat is straatfotografie? Straatfotografie is een vorm van fotografie die zich richt op het vastleggen van spontane en alledaagse momenten in openbare ruimtes. Het gaat om het vastleggen van het echte leven, ongefilterd en spontaan. Het mooie aan deze stijl is dat een fotograaf geen directe invloed uitoefent op de gebeurtenissen en alles op zijn beloop laat gaan. Je begint daardoor de omgeving op een andere manier te bekijken en je accepteert hoe de omgeving zich voor je neus ontvouwt. Er zijn een aantal straatfotografen waar ik veel bewondering voor heb. Denk bijvoorbeeld aan de Vivian Maier en Henri Cartier-Bresson, of Sean Tucker en Alan Schaller van het nu. Allen zijn straatfotografen met kenmerkende fotografie stijlen.
Een reflectie op mijn foto’s
Terug naar de challenge. Normaal gesproken gebruik ik een 35mm lens voor bijna alle soorten situaties. Deze lens is heerlijk compact en klein. Het is daarmee ook een perfect formaat voor wat straatfotografie in Amsterdam om ongezien foto’s te maken, en tegelijkertijd ook een uitstekend excuus om het nu een keer anders te doen. Ik had daarom voor deze week besloten om voor een andere lens te gaan, namelijk een 90mm lens!
Ik moet zeggen dat dit aan het begin erg onwennig was. Eigenlijk best wel heel erg onnatuurlijk voor mij. Het fotograferen voelde bijvoorbeeld nu veel meer in your face en ik had het gevoel alsof ik meer opviel onder de menigte. Daarnaast moest ik mijn ruimtelijk inzicht anders gaan evalueren en wat stappen naar achter nemen om de gewenste foto’s te kunnen maken. Althans, al deze gedachten speelden aan het begin van de wandeling in mijn hoofd rond, maar ik merkte dat ik het uiteindelijk erg leuk vond om eens een andere lens te gebruiken en daarmee te oefenen. De onwennigheid die ik aan het begin voelde, verdween dus gelukkig al vrij snel en ik kreeg de juiste kriebels in mijn vingers terug.
Ik had besloten om in Amsterdam te fotograferen. De drukke Amsterdamse straten vulden met mensen die haastig doorlopen, met auto’s en fietsers die elkaar kruisen en de stad kenmerkt zich ook door een mengeling van verschillende culturen. Kortom, er is veel te zien en te beleven in Amsterdam. Ik liet het allemaal op me afkomen en het voelde alsof de tijd bijna stil stond. Als een observant ontvouwde zich een open scène en keek ik als toeschouwer toe. Daar stond ik dan, temidden van al die drukte, compleet stil. Soms waren mensen zich niet bewust van wat er om hen heen gebeurde, soms juist wel. Dat maakt straatfotografie ook een mooie vorm van fotografie. Als je goed kijkt en de tijd neemt, kan er zoveel moois om je heen gebeuren.
Terugblikkend op mijn foto’s, had ik misschien meer mijn gevoel over de drukte in een stad kunnen vastleggen. Het zou hiermee een ware expressie van mijn gedachtes zijn en dan zou ik meer fotograferen met intentie. Dit is allemaal achteraf, maar wellicht is het een leuk idee voor de volgende keer en in ieder geval eentje om te onthouden.
En jij?
Doe jij ook aan straatfotografie? Voor welke straatfotografen of mensen in het algemeen heb jij bewondering voor en waarom spreken zij jou zo aan?
